Al enige jaren heb ik het gevoel alsof de wereld steeds meer bestaat uit individuen die elkaar niet echt kennen, geen besef hebben van elkaars waarde, langs elkaar heen leven en alleen oog hebben voor eigen standpunten. Hoe meer ik naar openheid en connectie zocht hoe minder ik werd begrepen. Hoe minder ik werd begrepen, hoe meer ik probeerde uit te leggen. Hoe meer ik probeerde uit te leggen, hoe minder ik mezelf was. Ik vervreemde van de rest, en voelde mij er niet bij horen.
In 2019 bracht een aantal ‘tegenslagen’ op het gebied van werk, liefde en gezondheid mij dichter bij mezelf, dichter bij wat ik in mijn hart verlangde en waar ik voor wil gaan. Het maakte mij bewuster van de invloed van dit verlangen op mijn gedachtes, gedrag, acties en frustraties. Al die oplossingen die ik bedacht, ideeën die ik had, projecten die ik wilde starten en mijn manier van werken, gingen eigenlijk hierom. Terwijl je aan de oppervlakte de resultaten zag, ging het mij juist om het dieperliggende. De rust, harmonie, het samen doen en de ruimte om jezelf te zijn en te uiten lag ten grondslag aan die resultaten. Tot voor kort had ik hier nooit bij stilgestaan. Pas toen ik mij steeds meer vervreemd voelde van de omgeving om mij heen, begreep ik steeds meer wat ik eigenlijk diep in mijn hart wilde en waarom ik bepaalde acties ondernam. Op dat moment besloot ik de missie waar ik onbewust altijd naar heb geleefd de missie van mijn bedrijf te maken.
Hoe ik connectiecoach werd…
Een fijne vriendin waar je alles aan kan vertellen. Ik zou nooit over je oordelen. Een ervaren communicatie- en organisatieadviseur die projecten geslaagd kon afronden. Ik ga volledig voor een project, de organisatie en het team. En soms wel een vreemde waar je opeens in een diep gesprek mee verzeild raakt. Ik zal altijd luisteren ongeacht wie je bent. Dit was ik en ben ik natuurlijk nog steeds. Net als de meeste mensen maak ook ik het beste van mijn leven en probeer ik een goed mens te zijn tegenover mezelf en anderen. Maar wat je niet zag, dat wat door alles heen liep, is dat ik altijd vanuit mijn hart handelde en naar oplossingen streef die leiden tot iets beters. Iets beters voor mezelf maar ook voor mijn omgeving.
Altijd op zoek naar een betere weg
‘Wat bereiken we hier nou eigenlijk mee?’, ‘Is dit nu de juiste manier om samen vooruit te gaan?’ of ‘Wat als we het gewoon helemaal anders doen en stoppen met hetzelfde riedeltje af te spelen?’. Gedachtes die ik regelmatig heb. Continue ideeën in mijn hoofd om een betere situatie te creëren; betere uitkomsten. Geen stroperige manier van vooruitgang, daar kan ik niet tegen, maar soepel en waar iedereen enthousiasme en hoop van krijgt. Op mijn werk hoorde het er natuurlijk bij. Nieuwe oplossingen bedenken, is part of the job. Maar ook voor mezelf was en ik ben ik altijd nieuwe wegen aan het ontdekken. Als bijvoorbeeld verlegenheid mij niet verder brengt, dan zoek ik een manier om hier aan te werken. Loop ik mezelf voorbij omdat ik teveel aan anderen denk? Ik probeer dan toch maar een balans te vinden. Een zelfreflectie die er in zit, maar waar ik verder niet over sprak. Ik hielp ook anderen met hun eigen zelfreflectie zonder er bij na te denken. Ik stond er allemaal niet bij stil want je baan was belangrijk, die carrièreladder opklimmen, of de levensladder van trouwen/samenwonen en kinderen krijgen. Wie jij bent, hoe je in elkaar zit, je eigen maniertjes….daar sta je dan niet echt bij stil.
Altijd met oprechte connectie bezig maar nooit bewust
‘Moet alles in strijd?’, ‘is dit wat het is?’, ‘of is er een andere manier?’. ‘Ik wist in mijn hart dat je zoveel meer kan bereiken op een manier waarin oprechte connectie centraal staat. Aan beide kanten. Soms in evenwicht en soms moet de ander die te lang geen oprechte connectie heeft getoond, een tandje bijstellen. Maar altijd weer naar de balans, als een soort dans waar je samen meebeweegt. Als er onrust, gedoe en gezeik is, voel ik dat snel. Ik kan er niet tegen, maar ik sluit mijn ogen er niet voor. Ik weet in mijn hart en vanuit ervaring dat het niet zo hoeft te zijn. Onrust, gedoe en gezeik is een keuze. Als eenmaal één persoon hiervoor kiest, gaat het als een lopend vuurtje en raakt iedereen verbrand. We zitten al jaren in onrust als het gaat om maatschappelijke debatten. Debatten noemen we het ook. Strijd tussen meningen en strijd om voor jezelf op te komen. Ik dacht: ‘Weet je wat? Naast mijn werk ga ik eigen projecten opstarten met als doel toenadering tussen bevolkingsgroepen. Opnieuw de connectie vinden. Als dat eenmaal gaat lopen, dan stop ik met mijn werk als communicatie- en organisatieadviseur.’ Ik was al goed op weg. Plannen van aanpak gemaakt, gesprekken gehad met mensen die mij verder konden helpen….. maar mijn opdrachten namen teveel tijd en energie in beslag. Mijn werk en de rekeningen betalen, hadden prio. Ik moest mijn plannen loslaten, maar ik vergat ze niet.
Totdat alles heel dichtbij kwam…
“Het had niet gehoeven. Het had anders gekund als open gesprekken mogelijk waren, als het zou gaan over ‘er samen voor gaan’ in plaats van alleen ‘ik’, als iedereen op waarde werd geschat en in hun waarde werd gelaten, als er niet vanuit aannames werd geredeneerd maar naar elkaar werd geluisterd, als mensen eerlijk zouden zijn over wat hun dwarszat en de echte reden achter hun acties.”
Ik schreef dit nadat ik ontslag had genomen. Een bijna burn-out en ik voelde mij verward: ‘hoe heeft het zo ver kunnen komen?’ en ‘wat was er nou eigenlijk gebeurd?’. Onrust, gedoe en gezeik voelde ik daar zeker. Ik wilde oplossingen waar iedereen zich in kon vinden, samenwerken en nieuwe wegen bewandelen. Maar het ging niet. Eigen agenda’s, niet eerlijk zijn over intenties en wantrouwen naar de ander, hield dit allemaal tegen. Niemand die het begreep want ik kon het ook niet zeggen. Ik was in een wereld waar van wantrouwen, speculeren en niemand die zich uitsprak. Een wereld zonder oprechte connectie, en ik voelde mij vervreemd. Achteraf kan ik dit zo benoemen, maar toen kon ik er nooit mijn vinger er op leggen. ‘Zo is het nu eenmaal hier’, dat is wat ik hoorde. In overleg was de conclusie: ik paste daar niet. Mijn ontslag werd definitief. Ik had van heel dichtbij ervaren hoe voelt als we doorslaan in ‘ieder voor zich’ en alleen vanuit jezelf leven. Vriend of vijand bepaal je in een seconde. Heb ik wat aan jou of niet, bepaal je in een seconde. Wantrouwen, speculeren en op je hoede zijn, was het gevolg. Rust, warmte, plezier, samen zijn en samen oplossingen vinden, bestaat dan niet meer.
Ik zag overal hetzelfde en ik was er niet blij mee
Ontslag genomen en in dezelfde periode ging een relatie stuk. We waren niet echt samen, dus in die zin had het weinig impact. Maar de manier waarop had wel impact. Afschudden, dacht ik, hij is het niet waard. En ik bevond mij weer in de wereld van (online) daten. Nou was het online daten nooit zo fatsoenlijk, ik was op dat moment anderhalf jaar niet op datingapps geweest, maar het leek nu veel erger. Matches die niet reageerden, ghosten was nog normaler geworden, intenties die niet werden uitgesproken, geen plaats voor gevoel terwijl liefde toch echt wel gevoel is, alles heel zakelijk alsof je persoonlijke lijstjes aan het combineren bent en conclusies die werden getrokken aan de hand van een paar zinnen. ‘Wat heb jij mij te bieden?’, ‘hoe snel kan je mij het bieden?’ en ‘hoe snel kan je mij laten zien wat je waard bent?’. In een notendop hoe het daten anno nu gaat. Ik zou bijna hetzelfde wat ik na mijn ontslag had geschreven, kunnen schrijven voor die korte relaties die ik in deze omgeving heb gehad. ‘Het had niet gehoeven’. Maar ook echt niet. ‘Als open gesprekken mogelijk waren, als het zou gaan over ‘samen ervoor gaan’ in plaats van alleen ‘ik’’. ‘Zo is het nu eenmaal’, hoorde ik weer. ‘Mannen zijn anders en je moet je vrouwelijke energie inzetten’. Maar het ging niet meer om mannen zijn zo en vrouwen zijn zus. Het ging om een algehele bullshit waar we in beland waren zonder dat we het door hadden. Het bijna doorslaan in ‘ieder voor zich’ en alleen maar voor jezelf leven. Gevoel in de liefde was weg en zelfbescherming was er voor in de plaats gekomen. Wantrouwen naar elkaar in plaats van samen willen zijn.
Waarom kon ik niet als de rest berusten in: ‘het is nu eenmaal hoe het is’?
Op dit alles kreeg ik wat gezondheidsproblemen (niet heel ernstig). Op dat moment stond ik stil en ging ik echt naar binnen. Vul ik mijn leven in met de dingen die ik belangrijk vind? Werk ik vanuit mijn hart en geef ik echt wat ik te bieden heb? Alles kwam samen. Mijn plannen voor toenadering in de samenleving, mijn ervaringen die leidden tot een bijna burn-out en mijn frustraties in het daten. Waarom raakte het mij? Waarom kon ik niet als de rest er in berusten? Ik was die fijne vriendin, communicatie- en organisatieadviseur die teams hoop en enthousiasme gaf en die vreemde die zo vertrouwd voelde. Wat zat daar onder? Het was die oprechte connectie die de drijfveer was in alles wat ik deed. Oprechte connectie; die ideeën voor oplossingen lieten voortvloeien in resultaten. Oprechte connectie die in mijn hart zat, waardoor ik mij niet kon berusten in onrust en gedoe tussen ons allemaal. Het was toen dat ik erachter kwam dat ik zelf de oplossing was die ik zocht.
Ik wilde openheid en oprechte connectie brengen in een wereld waar we steeds meer tegenover elkaar lijken te staan. Het is nodig omdat ik voel dat we een verkeerde weg inslaan. Een weg met steeds minder liefde voor elkaar, onrust en gedoe die blijvend is en alles altijd moeizaam voelt. Geen oplossingen en resultaten. Zo kunnen we toch nooit de liefde vinden als single? Zo blijft het toch altijd moeizaam gaan als we moeten samenwerken in onze organisaties? En zo worden de tegenstellingen in onze samenleving toch alleen maar groter? Nooit rust, vrijheid en harmonie. Nooit samen tot oplossingen komen. Ik was er klaar mee, ik had van dichtbij gezien wat zo’n wereld met je doet. Ik kan hier verandering in brengen en dit begon ik ook te doen.
Don’t hate the player, change the game: ik was zelf de oplossing
Zo begon mijn missie om gedoe, wrijving en onrust om te shiften naar rust, energie en vrijheid. En oprechte connectie is hiervoor mijn sleutel. Het duurde even totdat ik wist wat ik precies wilde doen en dat ik mezelf connectiecoach noemde. Maar nu is het dan zover. De meeste mensen denken: ‘hoezo richt ze zich op singles, organisaties en nog een keer de samenleving als geheel?’. ‘Dat zijn toch verschillende doelgroepen?’. ‘Allemaal verschillende problematiek en ze willen toch allemaal iets anders?’. Dat is omdat ze teveel uitgaan van hun eigen perspectief en daardoor geen ruimte geven voor de visie en verhaal van een ander. Want nu ik mijn verhaal kan vertellen, weet je ook waarom ik hiervoor heb gekozen. Ik doe het natuurlijk niet allemaal tegelijk, dat zou inderdaad een beetje veel worden. Ik richt mij eerst op het aanbod voor singles. Hierna begin ik voor mijn aanbod voor organisaties en dan kan ik misschien wel mijn eigen projecten starten die toenadering brengt tussen bevolkingsgroepen. Maar alles heeft een en dezelfde gedachte en methode erachter.
Als je benieuwd bent hoe dit allemaal gaat uitpakken, zou ik mij blijven volgen! Stay tuned! Volg mij op Instagram of Linkendin of schrijf je alvast in voor de nieuwsbrief. Op social media zal je meer korte berichten zien maar ook vooral mijn video’s en via de nieuwsbrief krijg je direct de linkjes naar het aanbod, de blogs en de podcast die er aan zal komen.
